همبستگی سطح تعارض پرستاران بیمارستانهای عمومی استان بوشهر با کاربرد سبکهای مذاکره توسط سرپرستاران (۱۳۸۶)

زمینه:تضاد و تعارض پدیده ای اجتناب ناپذیر درزندگی بشر و مقتضای حیات اجتماعی است. نظام های بهداشتی- درمانی به خصوص بخشهای پرستاری مستعد بروز انواع تعارض هستند که باید توسط سرپرستاران هدایت و کنترل شوند. مذاکره به عنوان روشی با صرفه، مؤثر و واقعی در حل تعارض شناخته شده است. هدف: مطالعه به منظور تعیین سطح تعارض پرستاران بیمارستانهای عمومی استان بوشهر و ارتباط آن با میزان استفاده ازسبکهای مذاکره توسط سرپرستاران انجام شد. مواد و روشها:این مطالعه همبستگی در سال 1386 بر روی 362 نفر از پرستاران و 53 نفر از سرپرستاران بخشهای مختلف بیمارستانهای عمومی استان بوشهر انجام شد. دو پرسشنامه تعارض دوبرین و سبک مذاکره پیره برای جمع آوری داده ها استفاده شدند. داده ها با آزمون های آماری آنوای یک طرفه و ضریب همبستگی اسپیرمن تحلیل شدند. یافته ها: سطح تعارض پرستاران به جز در بیمارستان فاطمه زهرا(س) که زیاد بود، در سایر بیمارستان ها در سطح متوسطی قرارداشت. سرپرستاران به میزان بالایی از سبکهای مذاکره واقع گرایی، تحلیلی و هنجاری استفاده می کردند و تنها از سبک مذاکره شهودی به میزان مناسبی بهره می بردند. بین سطح تعارض پرستاران و میزان استفاده سرپرستاران از سبکهای مذاکره همبستگی معکوسی وجود داشت، هرچند رابطه آماری معنی داری بین این متغیرها مشاهده نشد. نتیجه گیری: مدیران بیمارستانهای مورد مطالعه باید ریشه های تعارض را شناسایی و آن را اداره کنند. آنها می توانند از سطح تعارض متوسطی به عنوان مزیت رقابتی در بازارهای سلامت بهره گیرند. سرپرستاران باید درباره مهارتهای حل تعارض مانند مذاکره، آموزش ببینند وسبک های مذاکره خود را بر پایه شرایط خاص تعدیل کنند.